درد و دل کاغذی من

نسبت عشق به من نسبت جان است به تنتو بگو من به تو مشتاق ترم یا تو به من؟زنده ام بی تو همین قدر که دارم نفسیاز جدایی نتوان گفت به جز آه سخنبعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیستاین هم از عاقبت از قفس آزاد شدنوای بر من که در این بازی بی سود و زیانپیش پیمان شکنی چون تو شدم عهد شکنباز با گریه به آغوش تو بر می گردمچون غریبی که خودش را برساند به وطنتو اگر یوسف خود را نشناسی عجب استای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهنفاضل نظری درد و دل کاغذی من...

در سال های قحطی لبخند

همچون یوز های گرسنه به سمت شادی دویدیم

از نفس افتادیم و در سراب آرام گرفتیم

از ما نقشی ماند در دل طلایی گندم زار

مترسک هایی شدیم در قبیله سکوت...

درد و دل کاغذی من...

از درد ترک خورده و از زخم کبودیمکوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیماو می رود و هر قدمش لاله و نسرینما سنگ تر از قبل همانیم که بودیمما شهرتمان بسته به این است بسوزیمبا داغ عزیزیم که خاکستر عودیمتن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ستاز غیرتمان بود، نوشتند حسودیمجو گندمی از داغ غمش تار به تاریمدر حسرت پیراهن او پود به پودیمپیگیر پریشانی ما دیر به دیر استدلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیمبر سقف اگر رستن قندیل فراز استما نیز همانیم، فرازیم و فرودیمیک روز میاید و بماند که چه دیر استروزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیمبعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغمآمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم درد و دل کاغذی من...